Sat, 02/22/2014 - 16:02
بسیاری فکر می کنند که دیابت یک بیماری قرن بیستمی است. اما در دوران باستان هم این بیماری شناخته شده بوده است. برخی پزشکان روزگار باستان نشانه‌های آن را به‌خوبی توصیف کرده و راه‌هایی برای درمان آن پیشنهاد کرده بودند. در پاپیروسی از 1552 سال پیش از میلاد، پزشکی مصری از بیماری رازآلودی نوشته است که با ادرار فراوان همراه است.
اریتیوس پزشک یونانی که در سال های 90 تا 30 قبل از میلاد مسیح می زیسته است، در کنار پرادراری، نشانه‌های دیگر این بیماری مثل تشنگی همیشگی و کاهش وزن، را ذکر کرده است. نام دیابت را نیز همین پزشک یونانی برای این بیماری انتخاب کرده که در زبان یونانی به معنای «گذر کردن» یا «جریان پیدا کردن» است. او دیابت را پیامد آب‌شدن گوشت دست و پا و وارد شدن آن به ادرار می‌دانست.
شیرین بودن ادرار بیماران دیابتی نیز از گذشته‌های دور روشن بود و در نوشته‌های پزشکی هندی و ابن‌سینا در کتاب قانون در چندین فصل به آن اشاره کرده است. درستی این نظر را متیو دابسون در سال 1775 با بخار کردن ادرار بیماران دیابتی و به دست آوردن دانه های متبلور قند، بیش از پیش روشن کرد. پس از این کار دابسون بخش دوم نام بیماری دیابت شیرین که در لاتین «ملیتوس» است، به آن اضافه شد. در واقع در آن دوران پزشکان 2 نوع بیماری که با پرادراری همراه است، تعریف می کردند و هر دوی آنها را دیابت نام گذاری کرده بودند. فقط یکی از آنها را شیرین و دیگری را غیر شیرین می دانستند.
در سال 1875، کلود برنارد کسی که «گلیکوژن» را به عنوان فرآورده سوخت و ساز گلوکز در کبد معرفی کرد، اساس بیماری دیابت را کشف کرده و ثابت کرد که اختلال در سوخت و ساز گلوکز باعث دیابت می‌شود. اما هنوز تا کشف کامل علت و آسیب شناسی دیابت راه درازی باقی مانده بود. تا اینکه، در سال 1889، اسکار مینورسکی و جوزف ون مرینگ، نشان دادند که اگر لوزالمعده سگی را از بدنش بیرون آورند، علایم بیماری دیابت در سگ ایجاد می‌شود و سگ بدون لوزالمعده بعد از مدتی می‌میرد.
تقریبا از ابتدای قرن بیستم، نظریه بنیادین علت دیابت مطرح شد و آن این بود که بیماران دیابتی دچار کمبود ماده‌ای هستند که لوزالمعده سالم آن را می سازد. گیورگ زولزر، دانشمند آلمانی، در سال 1908 برای نخستین‌بار نشان داد که با تزریق عصاره لوزالمعده می‌توان وارد شدن گلوکز را به ادرار کاهش داد. سپس در سال 1920 فردریک بنتینگ و چارلز بست آزمایش‌های خود را برای پیدا کردن ماده‌ای در عصاره لوزالمعده که قند ادرار سگ دیابتی را کاهش می‌دهد، آغاز کردند. آنها سرانجام توانستند در سال 1921، پروتئینی به نام انسولین را از لوزالمعده به دست آورند که با تزریق آن به کودکی 14 ساله در تورنتوی کانادا، علایم دیابت کودک بهبود یافته و قند داخل ادرار وی از بین رفت. این کشف بزرگ که علت دیابت و راه درمان آن را مشخص کرده بود جایزه نوبل سال 1923 را برای بنتینگ و همکارانش به ارمغان آورد.
منابع :سلامت نیوز
پیشنهاد می کنیم در جهت حفظ زندگی بهتر ، از بیمه هایی در این خصوص نظیر بیمه های تکمیلی ، بیماریهای سخت ، ناتوانی جسمی و از کارافتادگی ، مراقبت ویژه در زمان مناسب با توجه به سطح نیازتان اختیار کنید.
*مطالب این مقالات صرفن در جهت اطلاع رسانی می باشد و به هیچ عنوان جایگزین مشاوره با متخصصین مربوطه نمی شود
