Thu, 06/21/2012 - 16:40
خانواده ها و والدین بیمار در برنامه ای
که بر اساس قول های انتخابی دولت فدرال در مورد یاری رسانی به این پدر و
مادرها تنظیم شده است، جایی برای خود نمی بینند. در اوایل ماه جاری، دولت
فدرال اعلام کرد که دولت به خانواده هایی که فرزندشان در حادثه ای مفقود
شده یا از بین رفته است، پرداخت مبلغ 350 دلار را به طور هفتگی در نظر
گرفته و این پرداخت به مدت 35 هفته ادامه می یابد که در این موقعیتی است که
چنین خانواده هایی درگیر شرایط و موقعیت خاص بوجود آمده در اثر مرگ یا گم
شدن فرزندشان هستند. همچنین قول داده شده بود که والدینی که به دلیل بیماری
فرزندشان قادر به کار کردن نبوده و می بایست در خانه وظایف مراقبت از آنها
را به عهده بگیرند هم در این طرح گنجانده شوند. اما امروز شرایط به گونه
ای است که افرادی مثل خانم شارون رات، که اخیرا دخترش کالین در حال گذراندن
مراحل درمان سرطان بوده و این خانم در این مدت مجبور به گرفتن مرخصی بدون
دستمزد شده است، از دولت فدرال توضیح می خواهند. آنها می خواهند بدانند که
چرا برای افرادی در چنین موقعیت های دشواری هیچ جایی در این طرح در نظر
گرفته نشده است.
هر چند که خانم رات، پیشاپیش جواب دولت به این مسئله را
حدس می زند، او می گوید: به احتمال قوی آنها خواهند گفت که این امر به دلیل
شرایط خاص و محدودیت های مالی موجود بوده است. دولت، دوران سختی و کمبود
مالی را می گذراند و البته در همین شرایط شاهد حوادث تلخی از این قبیل
هستیم که در آن شماری از کودکان زیر 18 سال به وسیله افراد ناشناس ربوده و
یا کشته می شوند و تعداد قابل توجهی هم مبتلا به بیماری های سخت و صعب
العلاج هستند. تنها 1500 کودک به طور سالانه مبتلا به انواع سرطان تشخیص
داده می شوند. خانم رات معتقد است همانطور که هر کسی که به بیماری مبتلاست و
به همین دلیل قادر به کار کردن نیست، از مزایای بیمه بیکاری برخوردار می
شود، باید در مورد مراقبت و پرستاری از کودکان بیمار و دارای شرایط سخت
برای مدت زمان طولانی تر نیز این مزایا به والدین و افرادی که با آنها در
ارتباط هستند تعلق بگیرد و البته این کارزاری است که خود خانم رات، از 9
سال قبل به این سو، یعنی از زمانی که کالین 6 سال داشت دچار بیماری سرطان
تشخیص داده شد، از آن تا به امروز می جنگد. کالین را برای مدت بیش از یکسال
فقط به بیمارستان برده و می آوردند و در این زمان او به دلیل کاهش شدید
نیروی دفاعی بدن و افت قوای عمومی اش قادر به مدرسه رفتن نبود. در طی این
مدت، بیش از یک سال فقط به بیمارستان برده و می آوردند و در این زمان او به
دلیل کاهش شدید نیروی دفاعی بدن و افت قوای عمومی اش قاد ربه مدرسه رفتن
نبود. در طی این مدت خانم رات و همسرش به طور نوبتی از محل کار خود مرخصی
بدون مزد می گرفتند تا بتوانند از دخترشان مراقبت کنند. وجود فشار احساسی
قبل توجه بر روی آنها از یک سو و رسیدن مجموع درآمد ماهیانه شان به نصف
درآمد سابق از سوی دیگر، موجب شد تا آنها در پرداخت مخارج خانه خود نیز با
مشکل مواجه شوند و در نتیجه مجبور به تنظیم مجدد وام پرداختی ماهانه برای
منزلشان شدند. پاییز سال گذشته، خانم رات، همراه با کالین که در آن زمان 15
سال داشت و نیز یکی از دوستان این خانواده که بانویی سالخورده به نام
اودینا ادی است و چندی پیش پسر خود را به دلیل ابتلا به سرطان از دست داده،
برای ملاقات با وزیر منابع انسانی دولت فدرال، دایان فیتلی به دفتر کار او
در اتاوا رفتند. در طی این دیدار، چند نفر از اعضای این دفتر و همکاران
وزیر با این گروه سه نفره به گفتگو نشستند و به اشاره و توضیح چند مورد
پرداختند که شامل مصوبه ای در برنامه انتخاباتی حزب محافظه کار ( که یک سال
پیش از آن تاریخ به تصویب رسیده بود) می شد، مصوبه ای که به موجب آن قول
داده شده بود که: " بیمه شغلی پدران و مادرانی که فرزندانشان مفقود یا کشته
شده اند و یا مبتلا به بیماری های سخت و صعب العلاج هستند را به زودی
افزایش دهد". خانم رات می گوید در حالی این میتینگ را ترک کرد که می
اندیشید این نهاد دولتی به زودی به صحبت ها و وعده هایش جامه عمل خواهد
پوشاند. او بیان می کند : به این باور رسیدم که در برنامه بودجه دوره
آینده( که آغاز آن از ماه مارچ سال گذشته بود) این طرح در بودجه دولت در
نظر گرفته خواهد شد". اما واقعیت این بود که این طرح در برنامه بودجه دولتی
گنجانده نشد. سخنگوی خانم وزیر در ایمیلی به اظهار این موضوع پرداخت که هر
چند دو گروه والدین مورد اشاره در یک جمله از طرح تصویبی نام برده شده
اند، اما در واقع، در هنگام وضع قوانین آنها هر یک در " طبقه بندی جداگانه
ای" قرار می گیرند و " دو گروه مجزا" را تشکیل می دهند. خانم رات اظهار می
کند که او احساس سردرگمی می کند و اینکه " مورد خیانت" قرار گرفته است. او
می گوید من از آقای هارپر می خواهم که به من و دخترم کالین، به طور رو در
رو و مستقیم، بگوید که چرا ایشان این امکان را از کودکانی که دچار سرطان
هستند و می توانند با این مرض مقابله و مبارزه کنند را نادیده می گیرد؟ چرا
این واقعیت که تحقیق و پژوهش در زمینه سرطان، گامی بسیار مثبت و موثر بوده
و هست را نادیده می گیرد؟ و چرا ایشان اصرار دارد که اجازه بدهد که شرایطی
که به موجب آن والدین کودکان سرطانی دچار گرفتاری ها و فشارهای مالی متعدد
هستند ( و این در زمانی است که فرزند آنها در جدال میان مرگ و زندگی تقلا
می کند) همچنان پابرجا بماند؟ به موجب قانون" اختصاص مزایای دلسوزانه" از
طرف دولت فدرال، به والدینی که فرمی پر کرده باشند و به وسیله آن اظهار
کنند که احتمال آنکه فرزندشان در ظرف 26 هفته آینده فوت کند بالاست،
پرداختی که دارای سقفی 6 هفته ای است، تعلق می گیرد. به طور حتم، تنها
دلخوشی اکثر این والدین امید آنها به زنده ماندن فرزندشان در طی این مدت
است. همانطور که کالین نوجوان، تا امروز از این بیماری جان سالم به در برده
است، امروز او نوجوان سالمی است و نمره دروس دبیرستانی اش بالای 90 درصد
می باشد. او دوست دارد که در آینده دکتر شود. اما او این احساس را نیز دارد
که در مبارزه خود با بیماری اش، از طرف دولت مورد بی اعتنایی و بی مهری
قرار گرفته است. کالین می گوید: بخش بزرگی از موفقیت من در مبارزه با
سرطان، به خاطر این واقعیت بوده که پدر و مادرم در همه لحظات در کنار من
بودند و می افزاید: آیا مشاهده این واقعیت که فرزندی برای حفظ زندگی اش می
جنگد از دشوارترین شرایط قابل تصور در زندگی یک پدر و مادر نیست؟ پدر و
مادرها نباید مجبور به از دست دادن شغل خود در چنین شرایط پر استرسی شوند.
گزارش از روزنامه گلوب اند میل، گلوریا گلوی ترجمه: آیدین مختاری ***
مشکلات مالی و فشار های روحی، پیامد بیماری های سخت و ناتوانی جسمی هستند.
برای جلوگیری از قرار گرفتن در شرایطی مانند رخداد بالا که نه از آن گریزی
است و نه به نظر می رسد راه چاره ای در زمان فعلی باشد، بهتر است با اخذ
بیمه هایی در این خصوص، از نگرانی های مالی در دوران بیماری بکاهیم. از
تاریخ 15 جون امسال، حق بیمه نامه برای برخی از بیمه ها از جمله بیمه
بیماری های سخت تا سقف 30 درصد افزایش خواهد یافت، پس اگر تا کنون این بیمه
را اخد نکرده و یا مایل به هر گونه تغییر در بیمه نامه تان هستید قبل از
بالا رفتن قیمت، نسبت به آن اقدام فرمایید. طبعا تغییرات در بیمه نامه ها
نیز پس از 15 جون ، مطابق با ارقام جدید خواهد بود. با دور اندیشی، فردای
غیرقابل پیش بینی را بر خود و اطرافیانمان، شیرین کنیم.